Ο τυφλός καμαρεμάν πάτησε το REC.
«Το βλέπω ότι είστε εκνευρισμένος, κύριε!»
«Δεν είμαι.»
Η απάντηση ήρθε κοφτά, αβίαστα προκαλώντας στον τσαρλατάνο μια στιγμή αμηχανίας που τον εξώθησε να τακτοποιήσει τη γραβάτα του παρδαλού σακακιού του.
«Μα πώς, κύριε», επέμεινε, «αφού είναι φανερός ο εκνευρισμός σας, η ταραχή σας έχει θολώσει την κρίση σας.»
«Δεν είμαι.» Ξανά.
Αυτός ο τσαρλατάνος δεν φαίνεται να καταλαβαίνει.
Αυτός ο τσαρλατάνος δεν φαίνεται να έχει κρίση να θολώσει.
«Εσάς από την άλλη μεριά», συνέχισε, «σας βλέπω φουρκισμένο, χολωμένο τολμώ να πω. Συγχωρήστε με για την πιθανή αδιακρισία, ομολογώ πως τα συμπεράσματά μου ίσως και να μην είναι και τόσο ασφαλή. Εξάλλου, σας γνωρίζω τόσο λίγο».
«Επανέλθετε αμέσως! Στο θέμα μας! Είναι ξεκάθαρο πως σύμφωνα με το άρθρο 365 παράγραφος 3,7,8 του 20.... που λέει αυτό κι εκείνο και οποιοσδήποτε, οποιοσδήποτε λέω, θα καταλάβαινε∙ ακόμα και καμία γνώση ή έστω και κανένα ενδιαφέρον δεν έχει για τις νομικές υποθέσεις πως η πράξη σας θεωρείται ΑΞΙΟΠΟΙΝΗ».
Ο τσαρλατάνος υπερτόνισε την τελευταία αυτή λέξη (που στ΄αλήθεια η αίσθηση της τον διέγειρε) με τον χτύπο της γροθιάς του στο τραπέζι. Το δωμάτιο ταρακουνηθήκε.
Ο τσαρλατάνος ψήλωσε δυο πόντους.
Ο τσαρλατάνος ψήλωσε δυο πόντους.
«Κύριε, δεν αποποιούμε των ευθυνών μου ακόμα κι αν αυτές είναι τα φαντάσματα των μη πεπραγμένων μου.»
Φάνηκε πως καμία διάθεση δεν έχει να επεξηγήσει τον παραπάνω γρίφο που έκανε τον τσαρλατάνο να βγάλει το σακάκι του για να φανεί ένα εξίσου παρδαλό πουκάμισο. Σήκωσε τα μανίκια του αποκαλύπτοντας όλα τα σημάδια που στόλιζαν τα αντιβράχιά του . Αμυχές Ουλές Καψίματα. Χμμμμ... Αυτός ο τσαρλατάνος είναι πιο βιτσιόζικος από όσο θα περίμενε κανείς.
Ο τσαρλατάνος δε σήκωσε τα μανίκια για να αποκαλύψει τα ενδιαφέροντα που κουκούλωναν τον ελεύθερο χρόνο του, μα για να έχει ελευθερία κινήσεων καθώς θα χτυπούσε το κεφάλι του συνομιλητή του στο τραπέζι, στο τραπέζι που ανάλογες δοκιμασίες αντοχής είχε περάσει στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία.
Η κοιλιά του τσαρλατάνου γέμισε διοξείδιο του άνθρακα.
Ο τσαρλατάνος δε σήκωσε τα μανίκια για να αποκαλύψει τα ενδιαφέροντα που κουκούλωναν τον ελεύθερο χρόνο του, μα για να έχει ελευθερία κινήσεων καθώς θα χτυπούσε το κεφάλι του συνομιλητή του στο τραπέζι, στο τραπέζι που ανάλογες δοκιμασίες αντοχής είχε περάσει στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία.
Η κοιλιά του τσαρλατάνου γέμισε διοξείδιο του άνθρακα.
«Ο θερμοστάτης του συναισθήματός μου , κύριε, είναι στο ψυχρό. Λυπάμαι αν η απάθειά μου για όσα έκανα ή μάλλον όσα δεν έκανα και όσα έσεις υπερασπίζεστε -κι εγώ τόσο ευθρασώς ξεφτιλίζω- σάς εκνευρίζει μα άλλη δεν έχω λύση. Άλλον τρόπο, κύριε, δεν έχω βρει για να ζήσω σε αυτόν τον παραλογισμό. Σε αυτόν τον παραλογισμό . Καταλαβαίνετε;»
Πήρε μια βαθιά ανάσα που περισσότερο αναστεναγμός από το θύμο αδένα του.
«Ξέρετε, κύριε, νιώθω χρέος μου να σας ενημερώσω, να σας διαβεβαιώσω πως δεν ήμουν πάντα έτσι. Κάποτε μετείχα και συμμετείχα. Ζητούσα και συζητούσα. Ήμουν και έννομος και ενεργός και πολίτης.»
Ο τσαρλατάνος, γυμνός πλέον, και ισχνός, με το πέος του να κρύβεται στο περίνεό του όρμηξε προς το μέρος του ουρλιάζοντας :
"...
"...
Ο κουφός ηχολήπτης πάτησε το MUTE.
Ms. OxiAlloKarvouno (για την ώρα)
Ms. OxiAlloKarvouno (για την ώρα)
