Υποκείμενο τυφλό στο νόημα καθισμένο οκλαδόν αθηνάς και σοφοκλέους γωνία ζωογονείται από τη χάβρα νόμιμης ή λαθραίας κυκλοφορίας νόων και σωμάτων, της επιθυμίας. Πανηγυρίζει το οπισθοδρομικό, το αντιδραστικό, το φασιστικό που εδώ μπροστά στα μάτια του ταυτίζεται με την άρση των τειχών της φυλής, του έθνους, του λαού, του τοπικού. Είναι εδώ μαζεμένοι ήρωες μετααποικιακοί που παραβιάζουν και καταστρέφουν συνεχώς τα εδαφικά, τα φυλετικά στεγανά, την απομόνωση, την καθαρότητα, τους τοπικισμούς. Είναι εδώ που διεξάγεται ένας από τους πολλούς αγώνες ενάντια στο ανήκειν στο λαό, στο έθνος, σε μια ταυτότητα. Είναι εδώ που το ξήλωμα των ορίων της κυριαρχίας που αυτά επιβάλλουν στην υποκειμενικότητα σαρκώνεται σε αντίσταση και θα γίνει αγάπη και κοινότητα όχι κοσμοπολίτικο κράτος, αλλά κοινός πολιτισμός. Το γένος των ανθρώπων είναι ένα και όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι μεταξύ τους. Το τώρα – οι διακρίσεις του, οι διαχωρισμοί του, οι ιεραρχίες του -για το οποίο έχουμε πειστεί ότι είναι αιώνιο και ανυπέρβλητο συνιστά αστική μεταφυσική, το σώμα μας πιασμένο στο δίχτυ της διαλεκτικής του ιστορικίστικου χεγκελιανού τελολογισμού. Πρέπει να φωνάξουμε από τις βουνοκορφές δυναμώνοντας τη φωνή του φιλοσόφου που έναν αιώνα τώρα αντηχεί στις πλαγιές : Έχω χωνέψει μέσα μου το πνεύμα της Ευρώπης, τώρα θέλω να ανταποδώσω το χτύπημα.
Το Λευκό Αχείλι
