Εμείς την κάθε θάλασσα και στεριά την αναγκάσαμε να ανοίξει δρόμο στην τόλμη μας και σε κάθε τόπο στήσαμε μαζί μνημεία αθάνατα και για τα καλά και για τα κακά που μας έτυχαν –απόσπασμα από τον επιτάφιο του Περικλή- . Τώρα ανάξιοι στεκόμαστε μπροστά στον εαυτό μας εκφυλισμένοι, εκμαυλισμένοι, ζωύφια μιας πράξης ρυπαρής, αξιολύπητα κοπιώδης για την εκπλήρωση ενός δανεικού ονείρου. Ενός στυλ ζωής ανιαρού, χυδαίου, απερίσκεπτα ταλαίπωροι μίμοι μιας κουλτούρας συμφοράς. Δεν είναι συμφορά αυτό που βιώνουμε αλλά η αθλιότητα της αποτυχίας στη δημιουργία μιας μνήμης. Εδώ βρήκαμε τόπο να ορθώσουμε το άγαλμα του ψεύδους στην αυλή της ψυχής μας, φιλοτεχνώντας την αδυναμία σε προσόν, αποφασίζοντας για τους εαυτούς μας να μην κάνουμε τίποτα για το οποίο δεν είμαστε αρκετά ικανοί, αρκετά γενναίοι. Ιδού ο άθλος μας, το επίτευγμα της νωθροτητάς μας, το είδωλο μιας αθωότητας χωρίς συνείδηση, παιδιά παραμείναμε παιδιά. Επιδεικνύουμε τα γαγγραινιασμένα άκρα μας επαιτώντας όπως οι νεκροζώντανοι στο κέντρο της πόλης μας εκεί που στέκονται τα μνημεία μας, άθλιοι, αξιολύπητοι, δυστυχής. Ο δρόμος πάει μόνο μπροστά πλέον για μας. Χρειαζόμαστε τη λήθη για να χαράξουμε μια νέα μνήμη, μια γιορτή, μια δημόσια τελετουργία για να πράξουμε το δικαίωμα στη σκληρότητα, μια ηδονή όχι τυχοδιωκτική αλλά βαπτισμένη στο αίμα, στη φρίκη ώστε το αύριο να γίνει λάφυρο. Θα υποσχεθούμε με αυτόν τον τρόπο στον εαυτό μας το μέλλον και με την περηφάνια του προνομίου της κυριαρχίας του εαυτού μας θα κρατήσουμε το λόγο μας ακόμη και ενάντια της μοίρας.
… κι άκουσα φωνή από τον ουρανό, ωσάν φωνή από νερά πολλά κι ωσάν φωνή βροντής μεγάλης, και η φωνή που άκουσα έμοιαζε ακόμη με κιθαρωδούς παίζοντας τις κιθάρες τους… και ένας άγγελος βγήκε από το ναό κράζοντας με δυνατή φωνή σε αυτόν που κάθουνταν στο σύννεφο : Ρίξε το δρεπάνι σου και θέρισε γιατί ήρθε η ώρα του θερισμού, τα γεννήματα της γης ξεράθηκαν. Κι αυτός που κάθουνταν στο σύννεφο έριξε το δρεπάνι του στη γη και η γη θερίστηκε..
–αποκάλυψη του ιωάννη-
–αποκάλυψη του ιωάννη-
Το Λευκό Αχείλι
