Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Ο Εφιάλτης της Ελληνίδας

 Όταν πέθαινες δεν έγινε το σούσουρο που περίμενες. Ούτε αφιερώματα στο Hello και την Espresso  ούτε διθυραμβικά σχόλια για το στυλ σου σε ραδιόφωνο και  τηλεόραση ούτε μετά θάνατον αναγνώριση ούτε έστω κροκοδίλια δάκρυα.Μόνο μία κάσα από φτηνή - έβγαζε μάτι - ιτιά σε σχήμα φέρετρου και όχι σε σχήμα πιστωτικής όπως είχες ζητήσει στους οικείους σου (στην χαλαουτζού και τον γυμναστή) και δίπλα σου το ροζ σου i-phone λες και τα καθίκια περίμεναν τηλεφώνημά σου για το πότε είναι οι εκπτώσεις στον παράδεισο και αν ο Michael Jackson είναι μετά θάνατον λευκός ή μαύρος. Άχρηστοι! Σου  φόρεσαν ένα από τα κλασικά ταγέρ Channel που δεν ήταν καν το αγαπημένο σου. Αν και η αλήθεια είναι ότι το κομμάτι αυτό είναι ένα σικ συνολάκι για κάθε περίσταση, ακόμα κι αν κολλήσεις κάπου μεταξύ Παραδείσου και Κολάσεως.
  Μπορούσες να δεις μόνο το φέρετρο, ήξερες πως ήσουν εσύ μέσα μα δεν μπορούσες να διακρίνεις καθαρά τα χαρακτηριστικά σου οπότε για μακιγιάζ και μαλλιά δεν έχεις καθαρή εικόνα. Ξαφνικά το φέρετρο άρχισε να βουλιάζει μέσα στην Γη, το χώμα έγινε μαλακό, κυλιόμενη άμμος άρχισε να το ρουφάει και τότε εκεί που καταλάβαινες πως στ’ αλήθεια φιλενάδα αυτό ήταν τελείωσε οριστικά ... εκείνη την στιγμή ακριβώς.. πετάχτηκες! Το ταγιεράκι πήρε μορφή , άπλωσες με κραυγές αγωνίας το χέρι σου  ζητώντας βοήθεια (ενώ το μανικιούρ σου, ομολογώ, παρέμενε αψεγάδιαστο.)  Να βγω από εδώ! Θέλω ακόμα να ζήσω!  Λίγο ακόμα! ούρλιαζες Ακούγονταν φωνές πίστευες πως κάποιος θα σε βοηθούσε ...και τότε η εικόνα έγινε πιο καθαρή και συνειδητοποίησες πως γύρω από τον λάκο σου θρηνούσαν όλες σου οι τσάντες . Τσάντες ώμου, φάκελοι βραδινοί, τσάντες χειρός, πορτοφόλια, πουγκιά χρωματιστά με κρόσσια και δαντέλες ανοιγόκλειναν σαν να θρηνούσαν; Χόρευαν;Κι εσύ έκλαιγες κι έκλαιγες. Πού είναι οι γόβες μου; Τα κοσμήματα μου; Οι πέρλες μου; Οι μεταξένιες μου πασμίνες; Εκείνα τα υπέροχα σατέν μου γάντια; Πού είναι όλα αυτά; Όφειλαν –σκεφτόσουν-όφειλαν...


                                                                                     Ms. Θρυψαλα (προς το παρόν)

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Το όνειρο του Έλληνα

    Γυναίκες με μπικίνι κατέκλυσαν την πλατεία συντάγματος, άλλες κρατούσαν καλάθια του πικνίκ ξέχειλα με γόβες και πέδιλα, άλλες ημιαυτόματα όπλα και άλλες έπιναν χυμό καρότο. Εάν θελήσεις κάτι, οτιδήποτε, έλα σε εμάς, είπε μια μελαχρινή φωνή με αθλητικό σώμα τυλιγμένη στη σημαία της ελλάδας. Το κοινοβούλιο στα χέρια μας θα πάψει να είναι ένας ορνιθώνας, θα μετατραπεί σε παραλία, παραλία  "Ο παράδεισος". Και ως γνωστόν όλοι έχουν θέση στον παράδεισο.
    Ένιωσε  ανακούφιση, όπως όταν χρησιμοποιεί την τουαλέτα του.  Επιτέλους οι προσευχές του στο τούρκο πασά εισακούστηκαν.  Το κοινοβούλιο του θύμιζε πλέον κάτι από πορνοστάσιο, από κοτέτσι οίκος ανοχής. Πρόοδος!
    Λίγο πιο πέρα, στο βάθος φωσφόριζε ένα μουστάκι στενό, με περίεργη κόμμωση και στρατιωτικά παπούτσια.     Σε ξέρω εσένα  του φώναξε. Είσαι η πλημμύρα που θα άλλαζε τον κόσμο. Με κολακεύεται, απάντησε το μουστάκι συνεχίζοντας να τρίβει αποξηραμένα φύλλα για να γεμίσει την πίπα του. Καθίστε, μην στέκεστε. Ξέρετε υπήρξα άτυχος διότι απέτυχα στις σπουδές μου και με κάνανε καγκελάριο. Από τότε ρουφάω δυνατά την πίπα μου και για λίγο νιώθω πως ακόμα και οι ακτίνες του ηλίου μπορούνε να κοπούν στα δύο από τα χέρια μου. Θέλετε λίγο..;

                                                                                                                                                                                       Το Λευκό Αχείλι

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Το Λευκό Αχείλι σε στιγμές ασύδοτης εντιμότητας

 Σύντροφοι, άτομα, άνθρωποι ο,τι από αυτά προτιμάται εγώ ούτως η άλλως  από καιρό έχω πάψει να  αναρατιέμαι εάν ο κόσμος είναι καπιταλιστικός, προλεταριακός, δίκαιος, άδικος, ανθρώπινος απάνθρωπος, θρησκευτικός , κοσμικός και άλλου τέτοιου τύπου αφαιρέσεις και απλοποιήσεις, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής αναρωτιέμαι μόνο για ένα πράγμα και αυτό είναι για το σχήμα της Γής. Ξέρω, θα σκεφτείτε ότι αυτό το έχουμε διαλευκάνει και δεν αξίζει πλέον να ασχολούμαστε, άλλωστε υπάρχουν στοιχεία, αποδείξεις και επιστήμη. Κι άλλες αφαιρέσεις  και άλλες απλοποιήσεις και έτσι όπως το πάτε σιγά σιγά θα καταλήξουμε στο να αμφισβητούμε ακόμα και την απουσία του θεού. Εγώ λοιπόν σας δηλώνω ευθαρσώς ότι σύμφωνα με τις δικές μου μετρήσεις η Γή είναι επίπεδη! Μέτρησα το ύψος, το πλάτος και την συνεπαγόμενη του ανθρώπινου σώματος διάνοια και κατέληξα στη μοναδική ερμηνεία του 2*2 = 4. Είμαστε επίπεδοι, κύριοι! Το ανθρώπινο ζώο - ειδικότερα και πρώτο απο όλα το ελληνικό-  προσαρμόστηκε στις δύο διαστάσεις, άοκνά, με υπομονή και δουλικότητα,  αντιδρώντας, ποτέ δημιουργώντας. Είναι αλήθεια ότι  κάποια στιγμή φτάσαμε κοντά να σταματήσουμε το μίκρεμα της ύπαρξης μας αλλά αποτύχαμε και από τότε σταματήσαμε την προσπάθεια και τώρα έχουμε καταλήξει  με ένα σώμα δύσμορφο, άβολο, χωρίς φτέρνες, χωρίς αγκώνες, με ατροφικά χέρια, να τα τεντώνουμε στον ουρανό για να φτιάξουμε αστέρια. Αλήθεια πως έφτασε η ανθρώπινη υπόθεση να γίνει ανθρώπινη περίσταση;

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Το Λευκό Αχείλι σε στιγμές ασύδοτης εντιμότητας

  Δεν αντέχω άλλο! Δεν αντέχω άλλο αυτούς τους εξουσιολάγνους, φιλάρεσκους ποντικούς που η φιλοδοξία τους φτάνει ως τον ουρανό, ώστε έχουν αρχίσει ήδη να τρώνε τις άκρες του. Δεν αντέχω άλλο αυτά τα υποτακτικά, δουλοπρεπή σκυλιά που όλοι μέρα ψιθυρίζουν και γαβγίζουν περί ομαδικής συνενοχής μειώνοντας καθημερινά τον εαυτό τους αξιώνοντας αυτοσεβασμό! Είναι αναμφισβήτητη, είναι ήδη χειροπιαστή η ερήμωση του ελληνικού πνεύματος. Αναζητήστε τα αίτια σε μια διατροφή με πολιτική-φαιδρότητα, με λαϊκισμό που ξεχειλίζει από τα χείλη του κρατικού και μη άμβωνα,  στην ακριβή και άτεχνη μουσική, στο χαμαιτυπείο της αυτονάρκωσης TV-Τύπος, στην τοξική κουλτούρα  του τσιγάρου, στη θολούρα του κρασιου....Μια ζωή ανταποκρινόμενη πλήρως σε ένα ύφος πρόχειρο – το χειρότερο μας ελάττωμα, η απουσία στυλ, προχειράντζες (!) Κύριοι!  Ματαιόδοξοι, με διεστραμμένη έπαρση για την ένδοξη καταγωγή και φυσικά την κατάπτυστη ορθόδοξη, χριστιανική ταυτότητα, στο στόμα της οποίας βρίσκονται φλύαρα, ιδεοληπτικά με χρώμα αριστερό, ημιμαθή σκουλήκια, έντομα αδύναμα, πραγματικοί αρτίστες σαν προσποιούνται τα νεκρά.
  Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω από τον μπουφέ του εκμαυλισμού..δεν είμαι φίλος. Αρνούμαι να κακομεταχειριστώ τον εαυτό μου και να συμμετάσχω σε αυτό το φαγοπότι ενοχής ανακηρύσσοντας το μέλλον δικαίωμα δυστυχίας με γεύση συντριβής και αυτοπεριθωριοποίησης . Αυτά για αυτούς που υποκλίνονται στον εβραίο ψαρά, στο γιο του ξυλουργού και την μάνα του, να δεις..τι επάγγελμα έκανε ο άλλος.. ναι.. ναι.. υφαντής χαλιών…  Πλέμπα!