Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Ζώο με Ζώο



Αγαπητέ αναγνώστη, αποφάσισα σήμερα να γράψω όχι για σένα αλλά για τα ζώα, και όταν γράφω ''για'' δεν εννοώ υπόψη των ζώων αλλά αντί για αυτά. Δεν διαβάζεις παραλογισμούς, δεν είμαι τόσο αφελής  ώστε πραγματικά να πιστεύω ότι ομιλώ εξ ονόματι των ζώων, εσύ άραγε μπορείς να μιλήσεις εξ ονόματος του εαυτού σου; Όπως και να έχει, ήθελα να μοιραστώ την αγωνία μου και την αηδία μου –ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί καμία από τις 2 αυτές λέξεις δεν είναι επίθετο– Δεν αντέχω άλλο να βλέπω τους γείτονες μου με ζώα. Τους σιχαίνομαι όταν τους μιλάνε στη βόλτα, όταν τα χαϊδεύουν στα μπαλκόνια όταν ταΐζουν από το χέρι τους. Για όνομα του πανάγαθου έχουν όλοι γίνει ανίκανοι να έχουν μια φυσική, ζώο με ζώο σχέση. Τόσο πολύ έχουν πεισθεί ότι υπάρχει ένας μονό κόσμος και αυτός με αυταρέσκεια συμπίπτει με τον δικό τους. Κάθε ζώο έχει ένα κόσμο, δημιουργεί τα όρια του με ούρα, κόπρανα χρωματιστά, με ήχο, με κίνηση, καλλιτεχνική πράξη είναι αυτό, στο υπογραμμίζω σε περίπτωση που σου διέφυγε. Εκείνο όμως που πραγματικά αναγνώστη μου θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου είναι η εικόνα ενός θηλυκού με αδύναμη σάρκα γατιού να προσπαθεί να περάσει κάτω από το χάλκινο πλέγμα φύλακα, εγκαταλειμένου οικήματος ώστε να εναποθέσει το κουφάρι του στη γωνία που σχημάτιζε ο φαγωμένος τοίχος. Ένας χώρος να πεθάνει. Έτσι γράφω για τα ζώα, μου αρέσουν τα χρώματα, η κίνηση, ο ήχος, μου αρέσει να δημιουργώ κόσμους,  αν και νομίζω ότι κάθε φορά που είμαι απέναντι στο χαρτί μοιάζει περισσότερο με την προσπάθεια της γάτας να περάσει το πλέγμα. Φεύγω από το το χάρτινο τόπο που έφτιαξα και σου ψιθυρίζω  καλώς ήρθες στον τάφο μου υπόσχομαι γαλήνη αλλά εύχομαι αηδία. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου